Het is nu zondag 20 oktober, we zijn hier nu dus 5 dagen, en eigenlijk kan ik de ervaringen, indrukken die ik hier beleef niet op papier zetten. De hele sfeer, de prachtige omgeving, de mensen, alles is hier zo fantastisch. We zijn donderdag 17 okt naar Namelok geweest. Heen in de auto met Wilson (over de snelweg zoals hij het gekscherend noemt, maar niet heus) en terug met de boda boda (brommer). Goede massage voor de onderrug op deze zeer hobbelige wegen. Ik had een takelwagen nodig om van de boda boda af te stappen. Enfin, uiteindelijk toch gelukt. In Namelok hebben we rondgelopen in het dorp en hebben de (kleine) markt bezocht. Je ziet de meest kleurrijke mensen, bedekt met juwelen. Oudere mannen en vrouwen met grote gaten in de oorlellen (voor ons niet mooi voor hen heel gewoon). Gelukkig doen de jongere Masais niet meer aan de traditie van gaten in oorlellen. Wel heeft een echte Masai zijn 2 onderste voortanden verwijderd en/of een litteken op beide wangen. Dit litteken wordt aangebracht als het kind 5 tot 8 jaar is. Men neemt een spaak van een fiets, men maakt het uiteinde gloeiend heet en er wordt op beide wangen een cirkel gemaakt (gebrand). Dit betekent nu dat je een echte Masai bent (zie de foto).

In de Masai dorpjes zwaaien de kinderen of proberen je aandacht te trekken, want ze vinden het erg interessant om een Mzungu (blanke) te zien. Ik voel me af en toe echt koningin Maxima. We hebben een privé school bezocht. 300 leerlingen en 14 leraren opgedeeld in groepen (net als bij ons groep 1 tm 8). We4Kenya sponsored een aantal kindjes zodat zij naar deze school kunnen gaan. In vergelijking met de public school in Limuru is het hier veel beter georganiseerd. Iedere klas heeft een leraar, er zijn studieboeken, schriften, pennen, potloden, eigenlijk alles wat een school nodig heeft en dit was op de Hope Nursery school (public school) in Limuru niet het geval.

’s Avonds op het kamp doen we spelletjes (dammen of Ludo, is een soort Mens Erger Je Niet), zitten we rond het kampvuur en luisteren we naar muziek. Gedurende de dag, als we geen activiteit geboekt hebben, zitten we uren te lezen of genieten we van de stilte en de omgeving. Zelfs ik, misses “stuiterbal” van tijd tot tijd J kan hier gewoon uren zitten staren. Een betere mindfulness sessie dan deze is er niet. Me, myself and I.

Interessant detail; zelfs de vele insecten, lizzards etc. doen me niks maar we hebben wel op een avond een black mamba slang vlak bij ons kampvuur gehad. Heel eng hoor. Dit blijkt een zeer giftige slang te zijn, toen heb ik maar besloten om mijn voeten niet meer op de grond te zetten brrrr. De bewaker hier heeft de slang kapot geslagen met een stok, maar het duurde even tot de slang dood was. Het was een taaie.

Zaterdag 19 oktober zijn we naar Loitokitok geweest, een iets groter Masai dorp. We kunnen geen genoeg krijgen van hoe de mensen hier wonen, leven. Zo anders als bij ons.

Op de heenweg hebben we de voet van de Kilimanjaro beklommen, deels met de auto, deels te voet.

We hebben op de grens gestaan van Tanzania, en we zijn een stukje forest ingegaan aan de voet van deze berg (5199 km). Betoverend mooi. Kijk gewoon naar de foto’s, deze geven meer weer dan dat ik op papier kan zetten.

De mensen zijn hier zo gelukkig met zo weinig. Het is eigenlijk gewoon 60+ jaar terug in onze tijd. Nu ik hier een tijdje ben begin ik het leven hier zeer te waarderen. Men is zo gelukkig met weinig. De mensen zijn zo behulpzaam, zo lief, geen woorden voor.

Eigenlijk zijn er geen superlatieven genoeg om alles te beschrijven en eigenlijk vergeet je, voor even, waar je zelf vandaan komt en af en toe komt de gedachte bij me op dat ik hier eigenlijk wel langer zou willen blijven. Er is geen stress, geen gehaast, er zijn zo weinig regels, ondanks dat er weinig is zijn de mensen heel gelukkig!

Vanavond een beetje op tijd naar bed want morgen staat er een safari in een open jeep geplanned om 05.30 uur. Dus vroeg uit de veren.

Om te eindigen in de Masai taal

Supa (hoe gaat het)

Epa (heel goed)