Leslie de verpleegster

De eerste 3 dagen in Nairobi hebben we heel veel zon gehad en ze hadden ons al gewaarschuwd dat het in Limuru erg koud was. We dachten dat het een grapje was, maar nu we 2 weken hier zijn kunnen we bevestigen dat het hier inderdaad minder zonnig is. Limuru ligt op ong. 2500 m hoogte en het regent er regelmatig korte buien en de temperatuur is lager dan in Nairobi. Soms moet de sweater aangetrokken worden. Gelukkig maken we genoeg uitstapjes naar Nairobi dus daar kunnen we genieten van de zon.

Na weer een paar heerlijke werkdagen op school ben ik gisteren, 9 oktober , met Carla meegegaan als vrijwilligster naar het ziekenhuis, Limuru nursering home. Witte jas aangetrokken en zuster Leslie was er helemaal klaar voor. Een leuke ervaring maar stukken rustiger dan op school. We hebben een tijdje op de poli meegelopen, in de vaccinatie ruimte en op de zaal met pasgeboren baby’s welke met de keizersnede ter wereld zijn gekomen. Waar in Nederland de wond van de moeders op dagelijkse basis wordt verzorgd, is dat hier pas na 3 dagen en dan mogen de moeders met baby naar huis. De babytjes worden de 1^e 24 uur niet gewassen. Zijn gekleed met minstens 3 lagen, in veel te grote kleding (maatje 56 kennen ze niet). De meesten hebben pakjes aan voor een kind van enkele maanden oud. De vaders van de kinderen zijn in geen velden of wegen te zien, wel vrouwelijke familie die de moeder komt helpen. Graag had ik een bevalling meegemaakt. Er waren 3 vrouwen aan het puffen maar de bevalling zou niet binnen mijn werktijd gaan plaatsvinden. Ooh wat was dat jammer!! Volgende week nog eens een dagje meelopen in het ziekenhuis en hopen dat ik, held op sokken, dan wel bij een bevalling kan zijn.

‘s Middags hebben we huisbezoek gedaan in de Kiambethu thee plantage. De medische vrijwilligers hebben bloeddruk metingen gedaan bij de mensen en ik heb gesproken over family planning. Wat men denkt van het nemen van anticonceptie, omdat als je veel kinderen op de wereld zet dit financiele consequenties heeft (voedsel, kleding, schoolgeld) maar ook dat als je veel kinderen hebt niet genoeg aandacht kan schenken aan de kinderen, wat ook heel erg belangrijk is. Nu zie je dat de oudsten in het gezin, en dat kan een kind van 5 zijn, de kleinere kinderen verzorgd. Er was een moeder van 5 kinderen en zij had een implanon voor 3 maanden. Dit kostte Usd 2. De implanon voor 5 jaar kost Usd 5 maar ze had daar geen geld voor. We hebben haar geadviseerd wat geld opzij te leggen, daar waar mogelijk, en toch voor de 5 jaar te gaan. Toch zie je dat de vrouwen positief zijn over anticonceptie. De mannen daarentegen willen graag veel kinderen. Tja……..

Vandaag 10 oktober is een nationale feestdag in Kenya, Moi Day (Dag ter herinnering aan Daniel Arap Moi, die van 1978 tot 2002 president van Kenia was).
Geen school, dus lekker een dagje vrij. Ook niks mis mee.

’s Ochtends om 9 uur vertrokken naar de Elephant orphanage in Nairobi. Wees olifanten die worden verzorgd en gevoed tot ze klaar zijn om weer de wildernis in te gaan. De olifanten drinken moedermelk tot ze 3 jaar zijn, dus ook hier krijgen de olifanten melk tot hun 3 jaar. Ze drinken 24 liter per 24 uur. Iedere olifant slaapt met een verzorger zodat ook gedurende de nacht de olifanten gevoed kunnen worden. Was zeer schattig om te zien, de olifanten stonden zo dicht bij ons, je kon ze gewoon aanraken.

Na onze lunch in Java house, zijn we naar het Uhuru park geweest. Het weer in Nairobi was super warm, het was heerlijk genieten. We hebben wat gewandeld en gerelaxed. Een heel leuk park, waar veel mensen waren op deze vrije dag. Ook hebben we de parlementsgebouwen kunnen zien, welke tegenover het park lagen.

We hebben genoten, het was een heerlijke dag.

Bezoek aan Great Rift Valley en Lake Naivasha

De school waar ik werk heet Hope school en het gebouw wordt gehuurd van de kerk voor USD 50 per maand. Het stukje grond staat te koop, dus nu wordt er gezocht naar een andere locatie. Ik hoop echt dat er snel een andere locatie gevonden wordt, want anders kunnen de kindjes niet meer naar school. Ooh wat zou ik dat erg vinden. Heb van juf Mary begrepen dat het USD 3 per maand kost om een kind naar school te laten gaan. Maar ze laat ook kinderen toe van ouders die dit bedrag niet kunnen betalen. De donaties van de vrijwilligers maken het mogelijk dat deze kinderen gelukkig ook naar school kunnen. Vrijdagochtend werd ik vergezeld door Carla, zij werkt als vrijwilligster in het ziekenhuis, maar wilde graag eens met mij mee naar school. Ook zij vond het een geweldige ervaring. De kinderen vinden de blanke huid en het lichte haar fascinerend. Willen het aanraken en voelen.

Er werden liedjes gezongen in het Engels, er werden opdrachten gemaakt en er werd gekleurd. Carla had kleurboeken meegenomen, ieder leerling kreeg een kleurplaat uit het kleurboek (Carla en ik maar scheuren….., een kopieer machine heeft de school niet). Ook hebben we geholpen, zoals ik eigenlijk iedere dag doe, met huiswerk opdrachten in de schriften te zetten.
Na het theedrinken mochten de kinderen buiten gaan spelen. Touwtje springen, kring spelletjes, hinkelen, rennen. Het gaat bij mij niet altijd erg soepel meer, maar goed we doen gewoon mee want de kinderen vinden dit heel leuk (en ik ook).

We werden al om 12 uur opgehaald want onze project leidster wilde met ons naar een Mall en Masai Markt. In de Mall waren heel veel blanke mensen (expats), was echt een luxe plek waar je heerlijk kon lunchen, Aziatisch, Indisch, Italiaans en Afrikaans. Nadat ik mijn pizza had genuttigd (smaakte heerlijk) zijn we naar de Masai markt gegaan. Daar heb ik een prachtige geschilderd doek gekocht en nog een Hakuna Matata plankje.

Zaterdag was een lazy Saturday, iets langer geslapen en heerlijk op het gemakje ontbeten en heeeeeel lang onder de douche gestaan want we hadden WARM water. Hier moest ik van genieten want het kan zo weer veranderen. Zaterdag middag zijn Carla en ik naar Limuru centrum gegaan, hebben daar wat gegeten en wat rond gelopen tussen de lokals. Zij vinden het erg bijzonder om blanken te zien hoor, je ziet ze gewoon staren. We wilden ook nog wat inkopen doen in de supermarkt, ons mandje was gevuld maar eenmaal bij de kassa werd de rij groter en groter. Helaas, kassa’s buiten werking. Kon een paar minuten duren. Na ong. een half uur in de rij te hebben gestaan, hebben we toch maar onze mand met boodschappen neergezet en zijn we zonder boodschappen naar buiten gegaan.

s’Avonds genoten van ons glaasje wijn en erg gelachen. Op een gegeven moment viel de elektriciteit weer uit maar we waren voorbereid; de kaarsen zorgden voor licht en sfeer.

Vandaag ,zondag 6 okt. om 7.15 uur opgestaan want we werden om 8.00 uur opgehaald om naar Great Rift Valley te gaan en Lake Naivasha.

Great Rift Valley: (Wikipedia) Ook wel “grote slenk” genoemd of “grote Riftvallei” loopt van Syrie tot Mozambique over een totale lengte van 6400 km en varieert in breedte van 30 tot 100 km en in diepte van enkele honderden tot zelfs duizenden meters. Het is een gebied waar twee tektonische platen uit elkaar bewegen.

De chauffeur stopte onderweg, zodat we mooie foto’s konden maken.

Lake Naivasha: we hebben een boottocht gemaakt over het meer, waar we vele vogelsoorten hebben kunnen zien, maar ook nijlpaarden in het water. Na een uur werden we afgezet op een (schiereiland) waar we gewandeld hebben tussen o.a. de Wildebeesten, Gazelles, Giraffen, Zebra’s. Er zijn ook pythons en hyena’s maar deze hebben we (gelukkig) niet gezien. Kijk maar naar de foto’s, kun je meegenieten van de prachtige natuur.

Terug aangekomen in ons huis waren er 2 nieuwe vrijwilligers, een meisje uit Nederland en een uit China.
Vanavond komen er nog 8.
9 Vrijwilligers vertrekken morgen naar de Masai Marai waar ze vrijwilligers werk gaan doen en 1 meisje blijft hier een week en gaat met mij mee naar de Hope school.

En zo zit de eerste week er weer al bijna op. Zin in maandag, zin in de school, zin om de kinderen weer te zien.

Ik wist niet dat slavernij nog bestond

Gisteren, 2 oktober was weer een heerlijke werkdag op school. Ik had nog wat ballonnen meegenomen, want dat vinden de kids gewoon geweldig, en 2 springtouwen. Iedereen wilde tegelijk springen, dus het viel niet mee om wat orde te scheppen. Maar goed, de kinderen genoten en daar gaat het om.

Normaal blijf ik tot 2 uur maar nu werd ik al om 12 uur opgehaald want samen met Carla (mijn vriendin uit Nederland) en James (Zuid Afrikaan, studerend voor dokter in Australië), zij werken beiden in het Limuru ziekenhuis, gingen we de omgeving verkennen. Eerst naar de lokale markt. Iedere woensdag en zaterdag vind je er groenten, fruit en kleding.

De kleding is gedoneerd door andere landen, dus kans dat onze eigen kleding uit de kledingcontainer er ook ligt. Soms gewoon op een plank gesmeten, soms heel erg geordend. Heel veel kraampjes en gezellig druk. De paden zijn erg hobbelig, dus het was vooral uitkijken waar je moest lopen.
Heel gezellig en het mooie is dat je je tussen de lokale bevolking begeeft. Iedereen is uitermate vriendelijk.

Daarna zijn we naar de theeplantages gegaan, genaamd Kiambethu Tea Farm. Nooit gedacht dat anno 2019 slavernij nog bestond.

De landlord heeft een hele mooie grote auto, zijn huis is enorm en als je de website bekijkt, lijkt het het paradijs op aarde. De werkelijkheid is echter heel erg confronterend. Keniaanse mannen en vrouwen die werken op de plantages wonen in krotten van huizen, moeten zich wassen in een klein beekje met stromend water, de families maar ook de dieren gebruiken dit water tevens als drinkwater. De jonge kinderen passen op de allerkleinsten terwijl vader en moeder op de theeplantage aan het werk zijn. We praten dus over kinderen vanaf 5 jaar die de kleinere kindjes verzorgen. De kinderen zagen er erg onverzorgd en vuil uit. Door gebrek aan eten en door eenzijdig voedsel (gebrek aan proteïnen) hebben de kindjes dikke buikjes. Te triestig voor woorden.

De arbeiders verdienen Ksh 7 per kilo thee, dat is Eur 0.07 en je moet heel wat theeblaadjes plukken om een kilo te hebben. Dat je mensen in dienst hebt, prima, maar geef ze dan alsjeblieft fatsoenlijk onderdak, water en een redelijk salaris.

Via het project gingen we kleren en knuffelbeestjes brengen. De kindjes hadden nog nooit knuffelbeestjes gezien en de allerkleinsten waren zelfs bang van een knuffelkonijn. De kleding was erg welkom.

Via het project is er een voorstel gedaan om een school te bouwen, maar dit werd onmiddellijk afgewezen door de landlord. Veronderstel dat er iemand toch te slim is en de tea village gaat verlaten?!?!?!? We zijn daar een tijdje gebleven, hebben wat met de kindjes gespeeld en zijn daarna weer terug gegaan naar ons huis.

Toen we thuiskwamen hadden we weer elektriciteit, want deze was uitgevallen dinsdag middag. Maar wat een pech, net toen ik wilde gaan douchen viel de elektriciteit weer uit. Dus, maar weer een koude douche. Dit was de 3^e op rij, brrrrrrrr.

I am in love

Gisteren 30 september rond 12 uur aangekomen in Limuru. Op het eerste gezicht een mooie groene omgeving. Ons huisje is prima (als je niet teveel in detail kijkt). Eigen toilet en koude douche, maar geen gezeur, we hebben water. Er wordt ’s avonds voor ons gekookt en ’s ochtends staat het ontbijt klaar. Alle credit voor Freddy, de huismeester. Er is hier ook een wasmachine en voor $5 kunnen we de was laten doen. Zeg maar dat dat geen luxe is. Verder niet veel gedaan, een beetje geluierd, boekje gelezen en gewacht op de 3^e vrijwilliger. James, een Zuid Afrikaan, die voor dokter studeert in Australië is gisteravond aangekomen. Na nog wat gekletst te hebben zijn we (eigenlijk net als alle avonden) op tijd gaan slapen.

Na weer een heerlijke nachtrust om 7.30 uur opgestaan, even lekker opgefrist, heerlijk ontbijtje genuttigd en daarna een presentatie gekregen van Nila de Project manager. Met wat Do’s en Don’ts en wat algemene informatie. Vertrek tijd zou om 9 uur zijn, maar uiteindelijk zijn we na 10 uur vertrokken.

Op weg naar ons project. Ik werd als eerste afgezet bij de school, midden in de sloppenwijk. Al bij het uitstappen hoorde ik de kinderen naar de poortdeur rennen. Poort ging open en…… mijn werkdag was begonnen. Oooh wat heerlijk, kinderen in de leeftijd van 2,5 tot 7 jaar. 60 Kinderen, samen in een klas, gesplitst in 3 groepen en 1 juf. Mijn assistentie is dus enorm welkom.

Kinderen waren dus aan het buitenspelen toen ik aankwam. Gelijk maar de ballonnen opgeblazen. Wat een feest was dat. En zo aanhankelijk. Ze wilden allemaal mijn hand vasthouden en bij me zitten. Mijn haar werd onderhanden genomen door wel 5 kapsters.

Dan, tijd om naar binnen te gaan. De rekenles had ik gemist doordat ik wat later was aangekomen. Eerst werd er gezongen in het Engels om bepaalde woorden die de kinderen hadden geleerd te herhalen zoals butterfly, cat etc. Daarna was het tijd om te kleien. De grotere kinderen moesten de letters van het alfabet kleien welke de juf op het bord had geschreven. Aan mij werd gevraagd een vrachtauto op het bord te tekenen want de kleintjes moesten de vrachtauto namaken van klei. Nooit geweten dat ik zo een mooie vrachtauto kon tekenen :)

Ik ben bij de allerkleinsten gaan zitten, 1 kindje wilde dat ik haar hielp. 4 bolletjes gedraaid, dat waren de wielen, een vierkant vlak gemaakt, op de wielen gezet en met de woorden VROEM VROEM terug aan het kind gegeven. Mijn auto viel in de smaak en het VROEM VROEM was de smaakmaker. Dus dit heb ik ongeveer nog 20 keer mogen herhalen.

Er werden weer liedjes gezongen en toen was het lunchtijd. Eerst handjes wassen, en dan lekker eten. 1 kindje keek steeds mijn richting uit en de juf zei al dat ze geen eten bij had. Ik heb mijn lunch met haar gedeeld. Allebei 1 boterham met jam. Kind blij, ik blij.

Na de lunch weer lekker buitenspelen. Met de bal gespeeld, kringspelletje gedaan, gewoon een groot feest. Wat een heerlijke, dankbare kids.

Er wordt echt les gegeven volgens een bepaalde methodologie, dus dat is allemaal prima in orde. Ik heb meegeholpen met het huiswerk in de schriften te zetten. Voor de grotere kindjes, herhaling van de rekensommen van de ochtend en voor de kleintjes overtrekken van de klinkers .

Om 2 uur ging iedereen weer de klas in om te slapen. Niet in een bedje hoor, gewoon zittend op de banken met het hoofd op tafel. Juf liep langs met een stok en als het hoofdje niet op tafel lag, tikte ze met de stok op de tafel. Ook de juf sliep gewoon heerlijk mee. En voor mij was het tijd om naar huis te gaan.

Moe, zwart, plakkerig maar vooral voldaan en blij werd ik weer opgehaald.

Het mooiste verjaardagscadeau ooit

Carla had ons ingeschreven voor een rondleiding door ex straatkinderen in Nairobi. Nai Nami, opgezet door 2 jongens die op zeer jonge leeftijd (5 en 8 jaar) op straat terecht zijn gekomen. Later zijn nog 5 andere ex straatjongens aan het team toegevoegd. Hun persoonlijke verhalen waren erg aangrijpend en voor ons bijna niet te bevatten. Allemaal door omstandigheden op straat beland; mishandeling, aan alcohol verslaafde ouders, zoon van een straatmoeder, te arm om haar zoon eten te geven. Allemaal begonnen met bedelen, en later op de leeftijd vanaf 10 jaar gaan stelen en in de criminaliteit beland. Dit was de enige manier om te overleven als straatkind. Ze hebben ons de plekken laten zien waar ze sliepen; op straat, onder bruggen, in de deels overdekte riolen. Ze hebben ons de plekken laten zien waar zij hun jeugd hebben doorgebracht. Echt niet te bevatten. We zijn op plaatsen geweest, waar je als toerist echt beter niet komt, maar met hen erbij voelde het allemaal erg safe. We hadden allemaal een eigen gids (1 op 1), naast hun eigen verhalen kon je hen ook echt alle vragen stellen, waardoor je op de 3 uur durende rondleiding ook een bepaalde band kreeg.

We kregen ook een lunch aangeboden bij een kibanda street shack. Dit aanbod heb ik maar vriendelijk afgewezen en heb het maar bij een flesje water gehouden. Nu stond er dicht bij onze lunch tent een jonge moeder met een kindje van een maand of 8 en omdat geld geven aan straatmensen niet geadviseerd wordt (er staan dan in no time meer bedelaars om je heen) heb ik er voor gezorgd dat deze mama met kindje een lunch kregen. Gaf toch weer een goed gevoel.

De ommekeer:
Zij hebben allemaal vrienden op zeer jonge leeftijd verloren en ze zijn allemaal op het punt gekomen dat het zo niet langer meer kon en dat ze hun leven moesten veranderen. Door het ontmoeten van de juiste mensen op de juiste plaats en het juiste moment zijn zij gelukkig weer goed terecht gekomen.

Waar school een verre droom was als kind zijnde, zijn deze twintigers nu echte rol modellen. Als gidsen van Nai Nami geven zij de toeristen een onmisbare ervaring.
Nai Nami, opgericht door ex straatkinderen, is een sociaal project dat kansen creëert voor werkloze jongeren in sloppenwijken.
Het volgende project, wat al vorderingen maakt, is het oprichten van een school voor kinderen uit de slums.
Nai Nami is nog niet lang geleden opgericht maar de jongens zijn heel erg goed op weg. Ik hoop dat ze meer straatkinderen kunnen inspireren hun pad te volgen.

Eigenlijk is het niet op papier te zetten wat voor een ervaring dit is geweest, maar ben zo blij dat zij deze ervaring met mij hebben gedeeld.

We zijn er!

Vrijdagochtend, 27 sept om half 8 vertrokken. Autootje vol geladen, op weg naar Schiphol. Mijn koffer was 2 kilo te zwaar, dus moest even wat overladen in mijn rugzak. Maar dat mocht de pret niet drukken. Voor het vliegen nog lekker een rode wijn gedronken, niet alleen om te toosten op mijn verjaardag maar eigenlijk meer als reismedicijn. Vliegen is nl niet echt mijn hobby. Gelukkig viel de vlucht reuze mee en na 8 uur vliegen kwamen we rond 22 uur lokale tijd (1 uur later dan in Nederland) aan op Jomo Kenyatta Nairobi vliegveld. Daar stond de chauffeur van Wildebeest ons al op te wachten. De eerste kilometers op een mooie snelweg, niet echt Afrikaans. Maar dan zie je ineens aan de kant van de weg zebra's staan. Heel bijzonder, maar helaas te laat voor een foto. Na 40 minuten kwamen we aan bij Wildebeest. Super mooi resort, Afrika maar met een beetje luxe.

Na een goede nachtrust hebben we vanochtend eerst wat boodschappen gedaan. Keniaanse simkaart aangeschaft, wat Keniaanse shillingen uit de muur gehaald en water aangeschaft. Daarna zijn we naar een markt gegaan. Hele belevenis. Chauffeur had ons al gewaarschuwd. Let op de brokers. Jonge opdringerige mannen die je van alles willen verkopen. Dat was voor ons geen probleem, we lieten duidelijk merken dat we daar niet van gediend waren en ze lieten ons vrij snel met rust. Ze hebben gelukkig respect voor de "oudere" blanke vrouwen. Na nog wat te hebben rondgelopen in Nairobi, heerlijk om al die mensen te zien, zijn we naar het giraffe centre gegaan. Leuk om de giraffen zo dichtbij te zien en eten te geven. Nou de foto spreekt boekdelen.

De African Impact projekten in Limuru, Kenia

Om jullie al een idee te geven van de African Impact projekten in Limuru, Kenia

African Impact Community Volunteer Projects in Kenya 

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Leslie